May-Britt Mobach is een all-round mediavrouw die als eerste eindredacteur van RTL Boulevard aan de wieg van het programma heeft gestaan. Ze vertelt over haar overstap naar de bladenwereld waar ze o.a. hoofdredacteur werd van Marie-Claire, om vervolgens als één van de allereersten een online lifestyleplatform te beginnen: Amayzine.com. Over pionieren, lef hebben en vrouwen aan de top.
Nieuwsgierig? De podcast vind je hier
Er staat weer een nieuwe aflevering van mijn podcast Daphne op Donderdag online. Vandaag ga ik in gesprek met multitalent Oren Schrijver: acteur, musicalartiest, presentator, zanger en oprichter van Performer Agency. Zodra je hem hoort praten, weet je: die stem ken ik! Is het niet van radio- en tv-commercials, dan wel als de stem van Hans uit Frozen. Oren vertelt over zijn eigen opkomst als acteur, maar ook hoe hij zich realiseerde dat het begeleiden van talent zijn échte passie is. Over leren van mislukkingen en waarom een intimiteitscoach op de filmset een grote vooruitgang is.
Nieuwsgierig? De podcast vind je hier
Vandaag praat ik met mijn eigen hair & make-up artist Elles Nijkamp.
Nieuwsgierig? De podcast vind je hier
Denk nu niet dat Daphne Deckers de zee induikt. Want hoe fotogeniek het strand van Muiderberg ook is, Daphne is er de vrouw niet naar om in de golven rond te spatten. Dat heeft alles te maken met opgedane ervaringen. Zo was er de keer dat ze door jolige vrienden pardoes van een boot werd gejonast en Daphne enkel nog kon denken aan de immense diepte onder haar. Ook ging ze eens vol op een zee-egel gaan staan en greep ze, weer een andere keer, per ongeluk vol in de tentakels van een nogal grote kwal. En dan zijn er nog de zomers die ze als kind doorbracht in het kleinste kerkdorp van het land, Persingen. Zwemmen gebeurde in grindgaten en steevast kronkelden de waterplanten Daphne om de enkels zodra ze zich in het donkere water begaf. Nu, veilig aan de Muiderbergse waterkant, bezorgt alleen al de herinnering haar rillingen. Daphne: “De bulderende golven van de zee vind ik schitterend, zoveel natuurkracht doet je als mens heel nietig voelen. Ook het geluid heeft iets magisch. Maar de zee is voor mij een kijksport geworden.”
Je hebt 24 boeken op naam. Een behoorlijke boekenplank vol.
“Een wand in mijn werkkamer bestaat van boven tot beneden uit boekenplanken. Een bonte kermis waar ik trots op ben. Ik heb mijn boeken in verschillende drukken, filmedities, hardcover en paperback. Twee romans, vijf kinderboeken, drie opvoedboeken, non-fictie, columnbundels… Mijn nieuwste, De zorgen zijn voor morgen, heb ik net op de plank bijgezet.”
Welk deel van het schrijfproces vind je het mooist?
“Het uitdenken van het plot. Daar ben ik maanden mee bezig in mijn hoofd; hoe erg kan ik het voor mijn hoofdpersoon maken, de juiste balans tussen drama en comedy. Ik maak het mijzelf graag moeilijk. Als het plot dan als een sudoku in elkaar past, is de bouwtekening compleet: het huis staat, en het inrichten van de ‘kamers’, de hoofdstukken, kan beginnen. Hoeveel boeken is ook heb geschreven, het maakt me telkens opgewonden en blij. Dat is maar goed ook, want een roman bijvoorbeeld kost me anderhalf jaar van mijn leven.”
Wat kan jou nog onzeker maken? “Als creatief persoon ben je altijd onzeker. Ik voel het elke keer als ik een boek uitbreng, alsof ik mijn baby aan de wereld presenteer. Ook als het schrijfproces lang en breed voorbij is, blijf ik met de personages in mijn hoofd. Het loslaten duurt lang. Vorige maand was ik in Parijs. Mijn roman Alles is zoals het zou moeten zijn is verfilmd en dat werd zo’n succes dat een deel II gewenst was. Alleen: ik heb nooit een tweede deel geschreven. Dat volledige script heeft scenarioschrijfster Anna Pauwels geschreven op basis van mijn karakters. Dat vond ik zó bijzonder. Dus ik naar de filmset in Parijs. Daar beleefde ik een out of body experience toen ik mijn boekkarakters weer in levende lijve zag. Ze waren uitgevlogen, hun leven was doorgegaan zonder mij. Op de filmset werd ik overvallen door een puur geluksgevoel en wandelend naar een terras voor een heerlijke lunch dacht ik aan de Daphne die honderd jaar geleden als model werkte in Parijs. Dat was destijds geen onverdeeld succes. Ik vond het er streng en moeilijk en kwam meer tot bloei tijdens mijn latere modellenjaren in Milaan. In Parijs worstelde ik en was ik niet gelukkig. Jong, net gestopt met mijn studie, iets waar mijn ouders het niet mee eens waren. Mijn vrienden vonden het maar raar wat ik deed en deden alsof ik bij het circus ging. Ik verdiende amper geld omdat ik ‘te dik’ werd bevonden door de Franse modebladen. Onzekerheid alom. Kon ik de worstelende Daphne van toen maar vertellen: hou vol, ooit kom je hier terug met dromen die je zelf hebt waargemaakt. Het leven is hartstikke mooi.”
Een van jouw columns in de nieuwe bundeling gaat over uitgestelde vreugde, een fenomeen dat we amper nog kennen in een maatschappij die strak staat van de punctualiteit.
“Die column gaat over voorlezen en hoe Emma zich er als kind op verheugde dat het verhaaltje een dag later zou verdergaan. Tegenwoordig willen we alles nu-nu-nu. Spontaan onbereikbaar zijn, zit er ook niet meer in want zelfs in het vliegtuig is er wifi. Terwijl ik juist geniet van het even niets hoeven. Mijn telefoon uitzetten beschouw ik tegenwoordig als de nieuwe luxe. Ik heb bijvoorbeeld nog gewoon een wekker naast mijn bed omdat ik niet wil ontwaken met het NOS-pushbericht wie nu weer gifgas heeft gebruikt. Ik trek me alles aan en als ik wakker word met ellende neem ik het de hele dag met me mee. Ik moet daar grenzen in stellen. En daarnaast de tijd nemen om te niksen. Ik houd namelijk heel erg van niksen. Liefst niks ik met een boek -voor een e-reader ben ik nooit echt opgewarmd. Ik wil de tactiele ervaring van papier. Van ezelsoren vouwen, mooie passages onderstrepen, strandzand in mijn boek, de vlek van een cocktail op een bladzijde. Een boek moet leven. Maar ik niks ook graag in de natuur.”
Je schreef er zelfs een boek over.
“Uitwaaien: geluk dicht bij huis. De rust van de natuur zoek ik het liefst in de ochtend op. Het heeft iets feeërieks, de dauw boven de grond, de aardse geuren, vogels die tsjirpen. Zoveel zintuiglijke sensaties, ik kan op zielsniveau voelen dat behoefte heb aan de natuur. Dat de natuur helend is, heb ik ervaren toen mijn vader overleed. Hij was bioloog en ik herinner me hem paddenstoelen en planten aanwijzend tijdens onze wandelingen. Toen hij in 2018 overleed aan de gevolgen van vasculaire dementie merkte ik dat ik daarna de seizoenen intenser beleefde. Zoals de eerste lente zonder mijn vader, toen ik het bijna onfatsoenlijk vond dat de natuur weer knoppen aan de bomen deed komen ten teken dat de lente doorbrak. Want nou ja, zeg! De wereld draaide ‘gewoon’ door terwijl ik met dat grote verdriet zat. Ik heb een bloesemboom voor mijn vader geplant en gedurende het eerste jaar na mijn vaders overlijden zat eenzelfde vogeltje steeds in die boom te zingen. In die tijd struikelde ik ook zowat over veertjes op straat. Van veertjes wordt gezegd dat het boodschappen van gene zijde zijn. Ik geloof dat graag. Richard niet. Die zegt nuchter: ‘We wonen aan een park, Daph, natuurlijk liggen hier overal veren.’ Maar ik geloof zelfs dat de natuur soms wijze levenslessen kan geven.”
Verklaar je nader. “Op mijn werkkamer staat een plant met grote, groene bladeren. Hoe ik die plant ook neerzet, binnen een dag zijn de bladeren omgedraaid richting het licht. Zelfs als ik hem plaag en in een onmogelijke hoek zet, vindt ‘ie z’n weg. Nou wil ik niet heel dik in de tegeltjeswijsheden zitten, maar het zou een mooie zijn: Draai jezelf naar het licht en je zult blijven groeien.”
En dat voor iemand over wie werd gezegd: ‘Je hebt paardenbloemen en orchideeën.’
“Daarmee impliceerde deze niet nader te noemen persoon dat ik duídelijk een teer plantje achter glas was en nooit buitenkwam, haha. Dat is echt veranderd. Sterker nog, ik heb onlangs een e-bike aangeschaft. Ik heb er uiteraard een column over geschreven, want het is enorm ANWB-stellerig om samen te gaan fietsen. Richard heeft geen e-bike, maar dat maakte hem niet minder enthousiast met fietstochtjes plannen. Hij vloog direct uit de bocht, figuurlijk gesproken dan. ‘Laten we naar Spanje fietsen’, zei hij. En daarna: ‘Ik weet het goed gemaakt, we beginnen in Noord-Spanje.’ Ik vroeg of we misschien ook leuk gewoon in Nederland konden fietsen. Daarop was zijn antwoord: ‘We doen de huwelijksreis van jouw ouders: op de fiets van Maastricht naar Groningen en terug. Als jouw ouders dat al konden op hun fietsen met terugtraprem…”
In een andere column schrijf je over hoe stellen na verloop van tijd op elkaar gaan lijken. Betrek dat eens op jou en Richard. “Richard is extreem opgeruimd en ik ben een complete puinhoop. Zonder Richard was ik een hoarder geworden, ik koester een enorme liefde voor frutsels. Richard heeft mij opgeruimder gemaakt in de letterlijke betekenis van het woord. Op zijn beurt is hij iets optimistischer in het leven gaan staan. Richard is een ongelooflijke planner. Hij bereidt zich voor op alle mogelijke scenario’s, ook op de slechte. Logisch, je kunt niet vierde van de wereld in tennis worden als je niet extreem georganiseerd bent. Ik ben meer het we-zien-wel type.”
Waarom blijken Richard en jij zo’n goede match?
“Omdat we elkaar de ruimte hebben gegeven om te groeien, denk ik. Ik deed modellenwerk, hij was proftennisser. Ik werd tv-presentatrice, hij was nog steeds proftennisser. Ik ging boeken schrijven, hij werd toernooidirecteur. Ook toen we kinderen kregen, wat een enorme aardverschuiving in onze relatie betekende, bleven we elkaar de ruimte geven om dingen te doen die we zelf leuk vonden. Nog steeds. Ik ben de sportiefste niet en laat hem met vrienden naar het basekamp van de Mount Everest wandelen. Ik doe andere dingen met mijn vriendinnen en zo heb je elkaar nog wat te vertellen thuis. Samen gaan we bijvoorbeeld naar de finale van Wimbledon. Alle activiteiten waarbij ik een leuke jurk kan aantrekken, keur ik goed, haha.”
Over uiterlijk vertoon gesproken, je schrijft dat je tegenwoordig meer hulpstukken nodig hebt dan de gemiddelde stofzuiger?
“Ja, de tijd dat ik een bril nodig heb om mijn bril te vinden is inderdaad aangebroken. Gel tegen terugtrekkend tandvlees, crème om artrosepijn te verlichten, mijn wastafel gaat steeds meer op die van mijn moeder lijken. In hotelbadkamers heb je zo’n vergrotende spiegel. Wie heeft die in godsnaam nodig, dacht ik vroeger. Nou, ik dus. Inmiddels doe ik mijn hele make-up in die spiegel. Moet ik ergens online mijn geboortedatum invullen dan moet ik zo ver naar beneden scrollen dat ik denk: ja, ho maar, straks zit ik in de steentijd. Actrice Jamie Lee Curtis zegt dat het maar eens gedaan moet zijn met het woord anti-aging en ik ben het roerend met haar eens, we zouden het pro-aging moeten noemen. Want als je gezond bent, heb je verder niet zoveel te wensen. Ooit hoorde ik de uitspraak: het leven is als een worst. Eerst snijd je dikke plakken. Gulzig, het kan niet op. Maar naarmate het einde in zicht komt, worden de plakjes dunner en dunner. Ik ben gaan werken op mijn vijftiende en nu, op mijn 53e, ben ik nog altijd bezig, bezig, bezig. Laatst in Parijs kwam het besef: ik heb de dingen voor elkaar gebokst waarvan ik vroeger, als meisje in het kleinste dorp van Nederland, droomde. Ik wil nog graag een historische roman schrijven. Ik heb twee ideeën voor komedies in mijn hoofd. Voor volgend jaar staat een kinderboek op de planning. Dan zit ik zo te tellen, al die titels… het werk dat daar in zit. Goh, voor ik het weet, ben ik dik in de zestig. Dat zijn die dunnere plakjes worst die je gaat snijden. Maar ik blijf schrijven tot ik de letters niet meer kan zien. Ooit begon ik met de roman De geboorte van een moeder. Laat ik straks eindigen met De geboorte van een oma. Op volle kracht vooruit.”
Favorieten van Daphne
Schrijver “Elisabeth Strout. Ik kan volledig opgaan in haar schrijfstijl en beschrijvingen van mensen en situaties. Haar boek Ik heet Lucy Barton doe ik iedereen cadeau. De non-fictie van Bill Bryson is ook favoriet, met Een huis vol stipt op nummer 1.”
Ontbijt “Een plak rozijnen-notenbrood van Bakkerij ’t Stoepje. Lekker, én goed voor je darmen.”
Muziek “Ik ben een simpele top 40-luisteraar en in de auto luister ik vrolijke discohits van the Jackson 5 en Hot Chocolate.”
Drankje “Ik heb nog nooit een glas alcohol gedronken. Crodino vind ik lekker, maar waarom is dat flesje zo klein?”
Fietsroute “Elke route die leidt naar een leuk terras aan het water.”
Landen “Oei, dat wordt een toss-up tussen Spanje, waar we al twintig jaar komen en een tweede huis hebben, en Japan. Ik ben verliefd geraakt op Japan, op de cultuur, de mensen en het eten, toen ik er met Richard twee weken doorheen trok.”
Bomen “De sierpeer die ik plantte ter nagedachtenis van mijn vader, palm- en bananenbomen. Onze tuin in Spanje staat vol met die laatste en alleen al van het kijken naar een palmboom daalt mijn hartslag.”
TV “Ik sta iedere dag op de crosstrainer, anders groei ik krom. Er hangt een tv, en daarop kijk ik alles wat los en vast zit: van series over Vikingen tot zombiefilms. Op dit moment kijk ik Only murders in the building.”
Motto “Blijf jezelf uitdagen. Laatst dacht ik: weet je wat? Ik ga een podcast maken. Acht afleveringen, over verandering. Gewoon, vanuit mijn schrijfhuisje in de tuin.”
Tekst Nicole Gabriëls
Vandaag praat ik met gynaecoloog Dorenda van Dijken. Dorenda is dé autoriteit in Nederland op het gebied van de overgang. Ze strijdt onvermoeibaar voor meer herkenning én erkenning van overgangsklachten. Wat is nu precies het verschil tussen de menopauze en de overgang, waarom gaat je lichaam van een peer naar een appel en hoe kom je gezond en vitaal door deze soms heftige periode? Dorenda maakt alles duidelijk.
Nieuwsgierig? De podcast vind je hier
Vandaag praat ik met Claudia Straatmans over haar geadopteerde dochter, de lange arm van een pestverleden en hoe inspirerend wandelen kan zijn.
Nieuwsgierig? Vind hier de podcast.
Vandaag praat ik met Tjarda Jansen over het volgen van je hart. Tjarda verruilde de mode-business voor het werken met psychedelische paddo’s en truffels. Zij vertelt alles over hun spirituele effecten, de ‘magische’ ceremonies en de reis naar binnen.
Nieuwsgierig? Vind hier de podcast.
Met een verse Podcastreeks en een nieuwe bundel met 75 columns is er een vraag die ik beantwoord zou willen hebben: beste Daphne Deckers, zit jij wel eens stil?
Op de een of andere manier borrelt mijn hoofd altijd over van de ideeën. Ik heb net een nieuw kinderboek geschreven, dat komt volgend voorjaar uit. En ik ga beginnen aan een nieuwe roman. Ik wil altijd graag iets máken. Maar fysiek zit ik behoorlijk stil: niet alleen lig ik graag languit voor Netflix maar ik zit eigenlijk iedere dag veel te lang voorovergebogen over m’n toetsenbord. Daarom moet ik écht flink trainen en aan mijn houding blijven werken, anders groei ik krom.
Het is vrijdagmiddag, de zon schijnt, het weekend lonkt. Is de laptop dichtgeklapt in Domaine Deckers of wordt de laatste letter van de 525 woorden tellende column voor VROUW getikt?
Ik schrijf mijn column altijd op maandag, maar het probleem van schrijven is: dat kan altijd. Dus zeker als ik aan een roman bezig ben, werk ik ook graag ’s avonds en – als ik inspiratie heb – in het weekend. Dat vindt Richard niet altijd even leuk. Hij vindt dat ik iets meer ‘kantooruren’ zou moeten aanhouden zodat we in het weekend samen leuke dingen kunnen doen. En dat is ook eigenlijk beter. Want erop uit gaan, mensen ontmoeten, reizen, steden en musea bezoeken: dáár zit de inspiratie.
Een kantoorbaan heb jij als schrijver niet bepaald, lijkt me. Bovendien lijken je gezinsgenoten van tijdzone naar tijdzone te springen dus bestaat het geijkte Thank God is Friday-gevoel wel bij jou?
Dat is dus precies wat Richard graag wil: en nu even die computer uit, hup de fiets op naar een mooi terras, en vooral niet instagrammen, haha! Hij is geregeld de insta-husband, maar hij vindt het na één keer klikken meer dan genoeg: “Staat er wel op, toch?” Ook hierin heeft hij natuurlijk gelijk: even je telefoon links laten liggen, of nog beter: thuis laten liggen is een echte verademing.
Je hebt een podcastserie gemaakt waarvan gisteren de eerste te beluisteren was. Heb je al kunnen zien hoeveel mensen hebben geluisterd?
Ja, dat vond ik wel spannend. Ik bedoel: je ziet toch dat download-tellertje: 75, 100, 150… Er zit veel werk in en het is volgens mij een mooie, achtdelige serie geworden, maar gaat er ook iemand luisteren? Er zijn zóveel podcasts. Boulevard schreef op hun site: “Daphne Deckers heeft nu óók een podcast”, haha! Toch heb ik het gevoel dat Daphne op Donderdag een toevoeging is; ik heb gemaakt waar ik zelf graag naar luister. Een gesprek van een uur, we hebben de tijd, en er mag gelachen geworden.
Waar kwam het idee vandaan?
Het idee werd geboren aan het einde van de laatste lockdown. Ik merkte dat mensen openstonden voor verandering, ze hadden zin in vernieuwing. Dat kon een andere baan of een andere woonomgeving zijn, maar ook een andere kijk op zichzelf. Dit inspireerde mij om eens te gaan praten met creatieve, veelzijdige mensen die in hun leven allerlei veranderingen hadden doorgemaakt en hoe ze die hadden aangepakt en ervaren.
Het is toch een ander métier, dat podcasten. Had je alles meteen door of liep je nog tegen wat beginnersfoutjes aan.
Ik had helemaal níks door. Het was één groot leerproces, want technisch heb ik twee linkerhanden. Gedoe met een mengpaneel, microfoons installeren, akoestiek, de hele kabelshit. Mijn allereerste interview moest zelfs helemaal opnieuw omdat ik mijn microfoon verkeerd had ingeregeld. Dan voel je je wel een amateur hoor, als je iemand terug moet bellen om te zeggen: eh… heb je nóg een keer tijd? Ik had natuurlijk bij zo’n groot podcastbedrijf kunnen beginnen, maar ik vind het nu eenmaal erg leuk om iets nieuws te leren. Ik ben dan ook erg trots dat het – met wat technische ondersteuning – is gelukt!
Je hebt 1,3 miljoen boeken verkocht, schrijft al dertig jaar columns, je schreef romans waarvan er een zelfs is verfilmd en tijdens de corona-ellende besloot jij de moed erin te houden door een boek te schrijven over alle dingen die je wél kon doen. Waar komt dat halfvolle glas bij jou toch altijd vandaan?
Nou, tijdens de coronajaren had ik ook wel dips hoor, net als iedereen. Ik miste mijn sociale contacten, de gezelligheid, ik heb echt gemerkt dat ik prikkels nodig heb om creatief te kunnen zijn. Maar ik denk altijd: wat kan er nog wél? Wat zou ik zélf kunnen doen? Dus toen heb ik Uitwaaien gemaakt, een boek over alles wat ik mooi, grappig en bijzonder vind aan Nederland, met allemaal tips, routes en Hollandse eigenaardigheden. Als je ’s ochtends opstaat en denkt: ‘dit wordt een rotdag’ of ‘dit wordt een geweldige dag’ krijg je in beide gevallen gelijk. Wat je overkomt, heb je vaak niks ver te zeggen. Maar hoe je er vervolgens mee omgaat wél.
Hoe zit dit weekend er voor jou uit?
Het is vrijdag de 13e, dus mijn vriendin en ik dachten: wat kunnen we beter doen dan in een tent in het bos slapen? We gaan naar Bohemien, het off the grid restaurant van chefkok Freek van Noortwijk. Hij gaat koken in een buitenkeuken ergens midden in de natuur, en daarna slapen we in knusse tipi’s rond het kampvuur. Als je de kans krijgt, moet je het snel boeken: het is een magische avond-onder-de-sterren ervaring met heerlijk vers en lokaal eten.
Wat wordt er gedraaid, gegeten, gekeken en gelezen in huize Deckers?
Afgelopen winter heb ik Snow Jazz ontdekt van Cafe Music (BGM Channel): een track van zes uur superrelaxte ‘winter night jazz’, maar ik luister er nog steeds naar. Het geeft me het gevoel dat ik zit weg te dromen op het terras van een heerlijk hotel. Wat betreft eten: met dit mooie weer maak ik vaak de koude schotel van mijn moeder, met kleingesneden stukjes aardappel, ei, ananas, gerookte kip, augurk, bosuitjes, groene appel, tomaatjes, haricot verts en een stevige lik mayonaise. Zo fris en lekker! Ik lees momenteel Violeta, van Isabel Allende, en we kijken naar de tv-serie van War of the Worlds omdat Richard en ik een fijne alien invasion wel kunnen waarderen.
Stel: zaken als reistijd, tijdverschil en ecologische voetafdruk bestaan niet en je zou lachend kunnen ontbijten in Parijs en lunchen in Hong Kong, hoe zou jouw weekend er dan uitzien?
Dan ga ik ook écht ontbijten in Parijs, bij Costes. Dat hotel heeft zo’n heerlijke ambiance, we zijn er vaak rond Roland Garros. Voor de lunch gaan we naar Bedarra Island bij het Great Barrier Reef in Australië. Daar krijg een klein sloepje en een picknicmand en mag je je eigen baaitje uitzoeken, zó bijzonder vond ik dat. En ’s avonds vliegen we door naar Japan, ik ben verliefd op dat land. Diner in een boeddhistisch klooster bij Koyasan, waar ze de meest geweldige, verfijnde en prachtige opgediende vegetarische gerechten serveren die ik ooit heb gegeten.
Tot slot drie redenen om Daphne op Donderdag te beluisteren?
1: De altijd gezellige May-Britt Mobach zit erin, haha!
2: Het zijn gesprekken van een uur met gasten die ik inspirerend vind, over hun leven, carrièrekeuzes en de veranderingen die ze hebben doorgemaakt. De toon is positief en optimistisch, alsof je bij een gesprek met vriendinnen zit.
3: Je steekt er wat van op. Zoals: waarom je je buikvet moet koesteren, wat de 9 eigenschappen zijn van goed ouder worden én dat er twee soorten mensen zijn: zuigtabletten en bruistabletten.
Lees het artikel op de site van amayzine.com
Vandaag praat ik met Mart Visser over zijn transformatie naar beeldend kunsternaar. Nieuwsgierig?
Klik hier voor de podcast met Mart Visser
Hoe zou je deze zin afmaken? “Schoonheid is…”
… houden van jezelf.
Wanneer kreeg je voor het eerst interesse in make-up?
Aan het einde van de middelbare school. Ik gebruikte als tiener nauwelijks makeup, ik had alleen een mascararoller van de drogist. Maar door de successen van de Dolly Dots wilde ik graag op een Dot lijken, dus toen begon ik voorzichtig met touperen en smeren. Daarom vind ik het extra leuk dat Patty Zomer voor deze shoot mijn styling deed: de cirkel is rond, haha!
Wat is een make-up fout die je bij veel vrouwen ziet?
Ik weet niet of makeup “fouten” bestaan; iedereen heeft een eigen stijl. Als jíj het mooi vindt, is het verder prima, toch? Persoonlijk vind ik de zogeheten instagram makeup een beetje cakeup: het is zo véél. Mij staat het niet, maar ik zie dat veel jonge meiden er heel goed mee wegkomen. Dus het zal wel een generatiedingetje zijn.
Moet je je make-up aanpassen aan leeftijd?
Ja en nee. Als jij je nog steeds lekker voelt bij je studentenkapsel – vooral houden zo. Maar voor mij voelde het zinvol om mijn look een beetje aan te passen per decennium: je 20e is tenslotte niet je 40e, alleen al omdat je oogleden op een andere plek zitten. Je huidtint, je kaaklijn, alles verandert. Dus je móet niks aanpassen, maar het kan wel verfrissend zijn.
Wat is jouw signature beauty-look?
Sprekende ogen.
Welke drie beauty producten gaan er mee naar een onbewoond eiland?
Naar een onbewoond eiland? Zonnebrandcrème, shampoo en een borstel, haha! Ik geloof niet dat daar een camouflagestift mee naartoe hoeft, toch?
Wie is jouw beauty icoon?
Jennifer Aniston. Die frisse huid, dat geweldige haar, dat soepele yoga-lijf. Helemaal top. Ik kijk graag naar vrouwen die ook 53 zijn, zoals dus Jennifer, Naomi Watts en Helena Christensen. Wat dragen zij, hoe doen ze het? Daar kan ik wat van leren.
Wat is jouw ultieme beauty truc?
Niet roken en niet drinken, haha! Dat heeft serieus veel verschil gemaakt voor mijn huid. En de tinted moisterizer van Perricone MD. Wat een topspul; je hebt er maar weinig van nodig en je lijkt wel gefotoshopt.
En jouw grootste beauty blunder?
Leco heeft een keer mijn wenkbrauwen geblondeerd – ik leek wel een naakte woelrat. Maar hij zei tijdens deze shoot dat het weer helemaal hip is. Dat zal best, maar dit keer zonder mij!
Wat voor parfum draag je?
Lancaster van Lancaster, en Daphne van Comme des Garçons.
Wat was een beauty-miskoop? En waarom?
Zo’n naalden-rollertje. Hoe goed je het ook schoonmaakt, het blijkt erg onhygiënisch te zijn. En of het werkt is ook nog maar de vraag.
Wat is je duurste beauty uitgave?
Ik heb zo’n Dyson-föhn gekocht. Belachelijk duur, 499 euro. Je krijgt er een grote, leren doos bij en allerlei opzetstukken die ik niet nodig heb. Ik wilde eigenlijk alleen de Airwrap, maar die kun je niet los kopen. Héél stom vind ik dat. Maar goed – wat een gewéldig apparaat, dat dan weer wel. Ongeloof handig ding.
Ben je meer van more is more of less is more?
Less is more. Voor mij is het doel van makeup om mijn goede punten te benadrukken en mijn slechte een beetje te verdoezelen – niet om een compleet anders mens van mezelf te knutselen.
Hoe groot is jouw make up collectie?
Die is niet bijster groot. Ik heb een paar producten die voor mij goed werken, zoals Nars bronzer en blush. En ik werk heel graag met de super kwastenlijn van mijn vriendin, de visagiste Elles Nijkamp. Sinds deze shoot met Leco heb ik een nieuwe toevoeging aan mijn collectie: de YSL mascara effect faux cils, kleur bourgogne. Donkerpaars, ja. Nooit gedacht hoe móói dat is met blauwe ogen.
Wat voor treatments laat je doen?
Ik neem geregeld een bindweefstelmassage voor mijn gezicht, al vind ik dat wel een beetje pijn doen. Maar het resultaat is lekker blossig. En om de twee, drie jaar gaat er een CO2-laser over mijn gezicht, maar dat doet dus écht pijn! Er komt wel een mooi babyvelletje onder vandaan.
Wie vind jij een mooie bekende vrouw en waarom? (Nederlands of internationaal)
Van de jonge generatie actrices vind ik Saoirse Ronan werkelijk prachtig. Ze heeft zo’n delicaat gezicht dat tegelijkertijd zo krachtig is. Ik raak er niet op uitgekeken.
En een mooie bekende man en waarom? (Nederlands of internationaal)
Ik ben nogal gecharmeerd van Henry Cavill. Voor hem heb ik zelfs de hele fantasyserie The Witcher uitgekeken – en seizoen 2 erbij.
Mannen die een beauty routine hebben: heel goed, of te ijdel?
Heel goed. Waarom niet? Een man heeft toch ook gewoon huid en haar? Al houd ik niet van die onnatuurlijke, bijgetekende baardjes.
Wat is de beste beauty tip die je ooit kreeg? En van wie?
Ik weet niet of het de beste beautytip is, maar een heel goede kreeg ik van visagiste Elles Nijkamp: ANG lift up eye treatment, heerlijke oogmaskertjes. Daar knap je echt van op.
Wat vind jij een mooi compliment?
‘Wat heb je leuke kinderen.’ Al bedoel je dat misschien niet in een beautyrubriek, haha!
Als iemand zegt dat je mooi bent voor je leeftijd – compliment of rotopmerking?
Prima, toch? Nederlanders zijn sowieso niet zo complimenteus, dus áls iemand een complimentje geeft, ga ik niet zitten muggenziften hoe ze dat precies hadden moeten doen. Just take it, weet je wel.
Wie is jouw kapper?
Hildo Groen knipt en verft mijn haar. Hij is echt in meester in de naturel-tinten.
Ben je altijd al een blondine geweest?
Ja, ik ben blond van mezelf. In de zomer word ik lichter en in de winter donkerder. Toen ik in de winter ook dat zomerblond wilde, ben ik met highlights begonnen, en als je eenmaal begint met verven, dan blíjf je aan de gang. Ik ben nu wel minder blond dan vroeger; ik vind een gemêleerde kleur met highlights én lowlights nu mooier bij mijn huidtoon passen.
Als je terugkijkt in de tijd: wat was je minst geslaagde coupe ooit?
Ik ben ooit een blauwe maandag rood geweest. Geen succes. En het ongelooflijke was: een man zei toen tegen mij: “Hm, een roestig dak betekent een vochtige kelder.” Wat. De. Hel. Meteen teruggeverfd!
Zijn er beauty trucjes die je van je moeder hebt?
Ja, Zwitsal zinkzalf tegen puistjes. Dat werkt beter dan welke dure crème ook. Ik leerde dat van mijn moeder in mijn tienertijd, en het heeft ook míjn kinderen door hun puberjaren geholpen.
Wat leer je Emma op gebied van beauty?
Haal je makeup er ‘s avonds af!
En omgekeerd: wat leert zij jou?
Ik kreeg van haar de CouCou V-lift roller van Skins, voor mijn gezicht. Wat een topding! Als je een beetje puffy wakker wordt, rol je het er zo uit.
Je nieuwste boek is net uit, kun je er in het kort iets over vertellen?
Het is een columnbundel, met als titel De zorgen zijn voor morgen. Ik heb 75 columns verzameld die níet over corona gaan, want daar wil ik echt niks meer over horen, maar wel over liefde, seks en relaties, opvoeden en afzien en hoe je een beetje leuk ouder kunt worden.
Waarom moet jouw boek op ieders leeslijst voor komende zomer?
Omdat je dan relaxt onderuit kunt gaan, met een dikke bundel vol grappige en positieve dingen om te lezen. Daar was ik echt aan toe!
Hoe ziet jouw perfecte lees-momentje eruit?
Kopje thee, chocolade, en iedereen even de deur uit – heerlijk.
