Artikel in BEP Nijmegen

Je haalt het meisje wel uit het dorp, maar het dorp niet uit het meisje
Jarenlang reisde ze de wereld rond voor haar werk als model, maar nu doet ze eindelijk wat ze altijd al heeft willen doen: schrijven. En moeder zijn, natuurlijk. We hebben het over Daphne Deckers (53): voordat ze in verschillende grote steden woonde, groeide ze op in het kleinste dorpje van Nederland.

Van het centrum naar het platteland
De dag dat Daphne verhuisde naar het kleinste dorp in Nederland kan ze zich nog heel goed herinneren. “We woonden eerst midden in Nijmegen, in de Van Slichtenhorststraat. Met een grote tuin en vijf minuten lopen van school had ik het echt fantastisch. En toen gebeurde het: mijn moeder haalde me op van het kerkkoor en zei dat ze een verrassing voor me had. Ja, het kerkkoor, daar zat ik toen in”, vertelt Daphne lachend.

“Opgetogen vroeg ik meteen of Sinterklaas bij ons thuis kwam, want het was december en als kind is dat precies wat je wil. Maar toen zei mijn moeder dat we gingen verhuizen naar de Ooijpolder. Daar maak je een kind van 10 jaar natuurlijk niet blij mee. Want van vijf minuten lopen, moest ik ineens een uur naar school fietsen met mijn broer. In mijn herinnering regende het echt altijd, hadden we wind tegen of waren de buren hun kippenstront aan het gieren.”

Als Daphne uit het raam keek, zag ze weilanden, koeienkonten en de kerk van Ooij. Ze dacht maar één ding: ik wil hier weg. “Zeker toen ik op de middelbare school zat. Na school wilde ik dan met vriendinnen afspreken en lekker bij iemand langs gaan om thee te drinken, maar niemand ging natuurlijk naar mij omdat het zo’n roteind fietsen was. En ook met uitgaan bijvoorbeeld: ik moest dan de laatste bus naar huis hebben, maar dat was dan al om half 1. Als tiener word je daar niet heel blij van.”

Fantastische jeugd
Maar als Daphne nu terugkijkt, had ze het toch niet zo slecht getroffen. “Toen zat ik er middenin en wist ik niet wat voor geweldige en avontuurlijke jeugd ik eigenlijk heb gehad in Persingen. Je kon overal hutten bouwen, mijn broer had een zelf-gesleutelde crossmotor en er was genoeg plek om te vissen. Zelf hadden we ook een hooizolder: nou, dat is voor een kind natuurlijk geweldig.”

“We leefden op een boerderij. Een en al rust en veel natuur. Mijn moeder had een groentetuin en mijn vader was echt Dr. Dolittle. We hadden dwerggeitjes, ganzen, kippen, hangbuikzwijnen – alle dieren aten letterlijk uit zijn hand. Zelf heb ik dat niet overgenomen. Ik heb paardrijles geprobeerd, maar ik kreeg dat paard nooit zo ver dat die ergens overheen sprong. Mijn zoon is daarin wel precies hetzelfde als mijn vader: hij heeft een klik met alle dieren. Erg mooi om die eigenschap terug te zien.”

Eerste keer vliegen
In tegenstelling tot de geur van koeienmest kon Daphne nooit wennen aan de lange fietstocht. Tot ze daar op een dag een oplossing voor zag. “Ik was vrij jong klaar met het vwo, ik was net 17. Toen ben ik gaan studeren in Utrecht, maar daar moest ik weer een eind fietsen naar college. Op een gegeven moment zag ik een oproep voor een modellenwedstrijd waarmee je een scooter kon winnen. De perfecte oplossing: met die scooter hoefde ik niet meer zo ver te fietsen!” Helaas won ze nét niet (“Ik werd tweede en won een pennenset, ik denk dat het universum mij toen al iets wilde vertellen, haha!”) maar ze wekte wel de interesse van een modellenbureau. Ze mocht aan de slag als model.

“Nu weet bijna iedereen wat modellenwerk inhoudt, maar in mijn tijd was het echt nog wel iets nieuws. Mijn ouders hadden het gevoel dat ik met het circus meeging”, lacht Daphne. Maar ze pakte de kans met beide handen aan en stopte met haar studie om de wereld over te gaan als model. “Ik was nog nooit met het vliegtuig geweest: mijn eerste keer ging ik gelijk naar Tokio. Daar leerde ik ook nog eens hoe ik met stokjes moest eten. Het was echt overweldigend.”

Cosmopolitan-artikelen vertalen
Ze woonde tijdens haar modellencarrière in Milaan, New York, Miami, Parijs en LA. Na 10 jaar was Daphne klaar voor iets nieuws: schrijven. “In mijn modellenjaren vertaalde ik artikelen die ik leuk vond uit de Duitse of Amerikaanse Cosmopolitan en die verkocht ik dan aan de Nederlandse Cosmopolitan. Vervolgens ben ik voor een aantal bladen gaan schrijven over de modewereld. Mijn eerste boek ging ook over de internationale modellenwereld. De uitgeverij had het heel tuttig Mijn leven als fotomodel genoemd, maar ik was erg trots op.”

Deckers’ eerste boek smaakte duidelijk naar meer: ze heeft inmiddels haar 24e boek gepubliceerd. Van boeken over zwanger zijn en moeder worden tot columns, romans en kinderboeken: Daphne heeft het allemaal geschreven. Tijdens corona schreef ze Uitwaaien, geluk dicht bij huis, een dubbeldik boek over alles wat ze leuk, mooi of grappig vindt aan Nederland. “Door al die negatieve berichten in de media had ik een grote behoefte aan positiviteit. Ik wilde graag benadrukken dat Nederland nog steeds een heel leuk land is om in te wonen én om vakantie in te vieren. Natuurlijk staat Nijmegen er ook in!”

Relight my fire
Positiviteit is een belangrijk thema in haar werk. “Ik schrijf graag comedy en probeer in mijn columns ook zwaardere onderwerpen op een grappige manier te bekijken.” De coronatijd vond ze niet altijd even makkelijk. Maar dan helpt disco: “Ken je het nummer Relight my fire van Dan Hartman? Ik word ontzettend blij van dat lied. ‘You gotta be strong enough to walk on through the night.’ Zulke zinnen komen heel erg binnen als je ergens mee zit en daar haal ik dan juist mijn energie uit.”

Kinderen als spiegel
Naast haar werksuccessen is Daphne moeder van Emma (24) en Alec (22) en al sinds 1999 gelukkig getrouwd met Richard Krajicek (50). “Ik geniet van alles wat ik doe, maar het meest trots ben ik op onze kinderen.” Al kan het ouderschap soms ook best confronterend zijn. “Mijn kinderen hebben mij opgevoed, ze zijn echt een wandelende spiegel. Als ik vroeg of ze hun kamer wilden opruimen, keken ze me met een vragende blik aan en vroegen of ik dan niet eerst met mijn eigen werkkamer moest beginnen. Kinderen doen niet wat je zegt, ze doen wat jij doet.”

En dan had je nog de Japanse vloekpoes. “Vroeger hadden we een spaarpot in de vorm van een Japanse poes. Vraag me niet hoe we daar aan kwamen, waarschijnlijk uit een kerstpakket. Die spaarpot is onze vloekpoes geworden. Als je dan een lelijk woord gebruikte, moest je er geld in doen. Richard en ik één euro en de kinderen tien cent. Dan pas merk je hoe vaak je eigenlijk per ongeluk vloekt, je kinderen gaan er natuurlijk nog meer op letten want van de opbrengst gingen we ijsjes eten.”

Over de Waalbrug rijden voelt als thuiskomen
Na al die jaren woont Daphne nu toch weer in een dorp en komt ze nog regelmatig terug in Nijmegen. “Mijn beste vriendinnetje waarmee ik al 40 jaar bevriend ben, woont er nog steeds. Dus voor haar kom ik er nog geregeld terug. Als ik dan over de Waalbrug rijd, voelt dat als thuiskomen. Muiderberg, het dorp waar ik nu woon, is echt mijn thuis. Maar de Ooijpolder geeft mij een heel vertrouwd gevoel. Tot op de dag van vandaag doe ik met alle liefde het raampje van mijn auto open wanneer er net koeienmest is gegierd. Het doet me denken aan thuis.”

Het nieuwste boek van Daphne Deckers, De zorgen zijn voor morgen (Uitgeverij Podium) is een bundeling van 75 van haar favoriete columns. Haar podcast Daphne op Donderdag, waarin ze in gesprek gaat met interessante persoonlijkheden die een verandering in hun leven hebben doorgemaakt, is te beluisteren via Spotify, Apple Music en haar website ww.daphnedeckers.nl

Daphne op Donderdag – Stella Bergsma

Stella Bergsma is schrijver, dichter, opiniemaker en zangeres, maar volgens Johan Derksen vooral “het meest irritante wijf van Nederland.” Stella vertelt over de ingewikkelde relatie met haar vader, haar strijd om vrouwen méér ruimte te laten innemen en haar speelse kant: als Meno Paus gaat ze mannelijk onbenul te lijf.

Nieuwsgierig? De podcast vind je hier

Daphne op Donderdag – Simone van der Vlugt

Vandaag, op mijn verjaardag, start de nieuwe serie van Daphne op Donderdag. Mijn eerste gast is één van de meest succesvolle schrijvers van Nederland: Simone van der Vlugt. Simone is één van de meest succesvolle auteurs van Nederland. Ze vertelt over haar ontwikkeling als schrijver, hoe ze gepest worden op de werkvloer wist om te zetten in een bestseller en over haar liefde voor research en historische romans. En waarom zijn juist vrouwen zulke succesvolle thrillerschrijvers?

Nieuwsgierig? De podcast vind je hier

Daphne op Donderdag – May-Britt Mobach

May-Britt Mobach is een all-round mediavrouw die als eerste eindredacteur van RTL Boulevard aan de wieg van het programma heeft gestaan. Ze vertelt over haar overstap naar de bladenwereld waar ze o.a. hoofdredacteur werd van Marie-Claire, om vervolgens als één van de allereersten een online lifestyleplatform te beginnen: Amayzine.com. Over pionieren, lef hebben en vrouwen aan de top.

Nieuwsgierig? De podcast vind je hier

Daphne op Donderdag – Oren Schrijver

Er staat weer een nieuwe aflevering van mijn podcast Daphne op Donderdag online. Vandaag ga ik in gesprek met multitalent Oren Schrijver: acteur, musicalartiest, presentator, zanger en oprichter van Performer Agency. Zodra je hem hoort praten, weet je: die stem ken ik! Is het niet van radio- en tv-commercials, dan wel als de stem van Hans uit Frozen. Oren vertelt over zijn eigen opkomst als acteur, maar ook hoe hij zich realiseerde dat het begeleiden van talent zijn échte passie is. Over leren van mislukkingen en waarom een intimiteitscoach op de filmset een grote vooruitgang is.

Nieuwsgierig? De podcast vind je hier

Daphne op Donderdag – Elles Nijkamp

Vandaag praat ik met mijn eigen hair & make-up artist Elles Nijkamp.

Nieuwsgierig? De podcast vind je hier

Een leuk interview in de Margriet

Denk nu niet dat Daphne Deckers de zee induikt. Want hoe fotogeniek het strand van Muiderberg ook is, Daphne is er de vrouw niet naar om in de golven rond te spatten. Dat heeft alles te maken met opgedane ervaringen. Zo was er de keer dat ze door jolige vrienden pardoes van een boot werd gejonast en Daphne enkel nog kon denken aan de immense diepte onder haar. Ook ging ze eens vol op een zee-egel gaan staan en greep ze, weer een andere keer, per ongeluk vol in de tentakels van een nogal grote kwal. En dan zijn er nog de zomers die ze als kind doorbracht in het kleinste kerkdorp van het land, Persingen. Zwemmen gebeurde in grindgaten en steevast kronkelden de waterplanten Daphne om de enkels zodra ze zich in het donkere water begaf. Nu, veilig aan de Muiderbergse waterkant, bezorgt alleen al de herinnering haar rillingen. Daphne: “De bulderende golven van de zee vind ik schitterend, zoveel natuurkracht doet je als mens heel nietig voelen. Ook het geluid heeft iets magisch. Maar de zee is voor mij een kijksport geworden.”

Je hebt 24 boeken op naam. Een behoorlijke boekenplank vol.
“Een wand in mijn werkkamer bestaat van boven tot beneden uit boekenplanken. Een bonte kermis waar ik trots op ben. Ik heb mijn boeken in verschillende drukken, filmedities, hardcover en paperback. Twee romans, vijf kinderboeken, drie opvoedboeken, non-fictie, columnbundels… Mijn nieuwste, De zorgen zijn voor morgen, heb ik net op de plank bijgezet.”

Welk deel van het schrijfproces vind je het mooist?
“Het uitdenken van het plot. Daar ben ik maanden mee bezig in mijn hoofd; hoe erg kan ik het voor mijn hoofdpersoon maken, de juiste balans tussen drama en comedy. Ik maak het mijzelf graag moeilijk. Als het plot dan als een sudoku in elkaar past, is de bouwtekening compleet: het huis staat, en het inrichten van de ‘kamers’, de hoofdstukken, kan beginnen. Hoeveel boeken is ook heb geschreven, het maakt me telkens opgewonden en blij. Dat is maar goed ook, want een roman bijvoorbeeld kost me anderhalf jaar van mijn leven.”
Wat kan jou nog onzeker maken? “Als creatief persoon ben je altijd onzeker. Ik voel het elke keer als ik een boek uitbreng, alsof ik mijn baby aan de wereld presenteer. Ook als het schrijfproces lang en breed voorbij is, blijf ik met de personages in mijn hoofd. Het loslaten duurt lang. Vorige maand was ik in Parijs. Mijn roman Alles is zoals het zou moeten zijn is verfilmd en dat werd zo’n succes dat een deel II gewenst was. Alleen: ik heb nooit een tweede deel geschreven. Dat volledige script heeft scenarioschrijfster Anna Pauwels geschreven op basis van mijn karakters. Dat vond ik zó bijzonder. Dus ik naar de filmset in Parijs. Daar beleefde ik een out of body experience toen ik mijn boekkarakters weer in levende lijve zag. Ze waren uitgevlogen, hun leven was doorgegaan zonder mij. Op de filmset werd ik overvallen door een puur geluksgevoel en wandelend naar een terras voor een heerlijke lunch dacht ik aan de Daphne die honderd jaar geleden als model werkte in Parijs. Dat was destijds geen onverdeeld succes. Ik vond het er streng en moeilijk en kwam meer tot bloei tijdens mijn latere modellenjaren in Milaan. In Parijs worstelde ik en was ik niet gelukkig. Jong, net gestopt met mijn studie, iets waar mijn ouders het niet mee eens waren. Mijn vrienden vonden het maar raar wat ik deed en deden alsof ik bij het circus ging. Ik verdiende amper geld omdat ik ‘te dik’ werd bevonden door de Franse modebladen. Onzekerheid alom. Kon ik de worstelende Daphne van toen maar vertellen: hou vol, ooit kom je hier terug met dromen die je zelf hebt waargemaakt. Het leven is hartstikke mooi.”

Een van jouw columns in de nieuwe bundeling gaat over uitgestelde vreugde, een fenomeen dat we amper nog kennen in een maatschappij die strak staat van de punctualiteit.
“Die column gaat over voorlezen en hoe Emma zich er als kind op verheugde dat het verhaaltje een dag later zou verdergaan. Tegenwoordig willen we alles nu-nu-nu. Spontaan onbereikbaar zijn, zit er ook niet meer in want zelfs in het vliegtuig is er wifi. Terwijl ik juist geniet van het even niets hoeven. Mijn telefoon uitzetten beschouw ik tegenwoordig als de nieuwe luxe. Ik heb bijvoorbeeld nog gewoon een wekker naast mijn bed omdat ik niet wil ontwaken met het NOS-pushbericht wie nu weer gifgas heeft gebruikt. Ik trek me alles aan en als ik wakker word met ellende neem ik het de hele dag met me mee. Ik moet daar grenzen in stellen. En daarnaast de tijd nemen om te niksen. Ik houd namelijk heel erg van niksen. Liefst niks ik met een boek -voor een e-reader ben ik nooit echt opgewarmd. Ik wil de tactiele ervaring van papier. Van ezelsoren vouwen, mooie passages onderstrepen, strandzand in mijn boek, de vlek van een cocktail op een bladzijde. Een boek moet leven. Maar ik niks ook graag in de natuur.”

Je schreef er zelfs een boek over.
“Uitwaaien: geluk dicht bij huis. De rust van de natuur zoek ik het liefst in de ochtend op. Het heeft iets feeërieks, de dauw boven de grond, de aardse geuren, vogels die tsjirpen. Zoveel zintuiglijke sensaties, ik kan op zielsniveau voelen dat behoefte heb aan de natuur. Dat de natuur helend is, heb ik ervaren toen mijn vader overleed. Hij was bioloog en ik herinner me hem paddenstoelen en planten aanwijzend tijdens onze wandelingen. Toen hij in 2018 overleed aan de gevolgen van vasculaire dementie merkte ik dat ik daarna de seizoenen intenser beleefde. Zoals de eerste lente zonder mijn vader, toen ik het bijna onfatsoenlijk vond dat de natuur weer knoppen aan de bomen deed komen ten teken dat de lente doorbrak. Want nou ja, zeg! De wereld draaide ‘gewoon’ door terwijl ik met dat grote verdriet zat. Ik heb een bloesemboom voor mijn vader geplant en gedurende het eerste jaar na mijn vaders overlijden zat eenzelfde vogeltje steeds in die boom te zingen. In die tijd struikelde ik ook zowat over veertjes op straat. Van veertjes wordt gezegd dat het boodschappen van gene zijde zijn. Ik geloof dat graag. Richard niet. Die zegt nuchter: ‘We wonen aan een park, Daph, natuurlijk liggen hier overal veren.’ Maar ik geloof zelfs dat de natuur soms wijze levenslessen kan geven.”

Verklaar je nader. “Op mijn werkkamer staat een plant met grote, groene bladeren. Hoe ik die plant ook neerzet, binnen een dag zijn de bladeren omgedraaid richting het licht. Zelfs als ik hem plaag en in een onmogelijke hoek zet, vindt ‘ie z’n weg. Nou wil ik niet heel dik in de tegeltjeswijsheden zitten, maar het zou een mooie zijn: Draai jezelf naar het licht en je zult blijven groeien.”

En dat voor iemand over wie werd gezegd: ‘Je hebt paardenbloemen en orchideeën.’
“Daarmee impliceerde deze niet nader te noemen persoon dat ik duídelijk een teer plantje achter glas was en nooit buitenkwam, haha. Dat is echt veranderd. Sterker nog, ik heb onlangs een e-bike aangeschaft. Ik heb er uiteraard een column over geschreven, want het is enorm ANWB-stellerig om samen te gaan fietsen. Richard heeft geen e-bike, maar dat maakte hem niet minder enthousiast met fietstochtjes plannen. Hij vloog direct uit de bocht, figuurlijk gesproken dan. ‘Laten we naar Spanje fietsen’, zei hij. En daarna: ‘Ik weet het goed gemaakt, we beginnen in Noord-Spanje.’ Ik vroeg of we misschien ook leuk gewoon in Nederland konden fietsen. Daarop was zijn antwoord: ‘We doen de huwelijksreis van jouw ouders: op de fiets van Maastricht naar Groningen en terug. Als jouw ouders dat al konden op hun fietsen met terugtraprem…”

In een andere column schrijf je over hoe stellen na verloop van tijd op elkaar gaan lijken. Betrek dat eens op jou en Richard. “Richard is extreem opgeruimd en ik ben een complete puinhoop. Zonder Richard was ik een hoarder geworden, ik koester een enorme liefde voor frutsels. Richard heeft mij opgeruimder gemaakt in de letterlijke betekenis van het woord. Op zijn beurt is hij iets optimistischer in het leven gaan staan. Richard is een ongelooflijke planner. Hij bereidt zich voor op alle mogelijke scenario’s, ook op de slechte. Logisch, je kunt niet vierde van de wereld in tennis worden als je niet extreem georganiseerd bent. Ik ben meer het we-zien-wel type.”

Waarom blijken Richard en jij zo’n goede match?
“Omdat we elkaar de ruimte hebben gegeven om te groeien, denk ik. Ik deed modellenwerk, hij was proftennisser. Ik werd tv-presentatrice, hij was nog steeds proftennisser. Ik ging boeken schrijven, hij werd toernooidirecteur. Ook toen we kinderen kregen, wat een enorme aardverschuiving in onze relatie betekende, bleven we elkaar de ruimte geven om dingen te doen die we zelf leuk vonden. Nog steeds. Ik ben de sportiefste niet en laat hem met vrienden naar het basekamp van de Mount Everest wandelen. Ik doe andere dingen met mijn vriendinnen en zo heb je elkaar nog wat te vertellen thuis. Samen gaan we bijvoorbeeld naar de finale van Wimbledon. Alle activiteiten waarbij ik een leuke jurk kan aantrekken, keur ik goed, haha.”

Over uiterlijk vertoon gesproken, je schrijft dat je tegenwoordig meer hulpstukken nodig hebt dan de gemiddelde stofzuiger?
“Ja, de tijd dat ik een bril nodig heb om mijn bril te vinden is inderdaad aangebroken. Gel tegen terugtrekkend tandvlees, crème om artrosepijn te verlichten, mijn wastafel gaat steeds meer op die van mijn moeder lijken. In hotelbadkamers heb je zo’n vergrotende spiegel. Wie heeft die in godsnaam nodig, dacht ik vroeger. Nou, ik dus. Inmiddels doe ik mijn hele make-up in die spiegel. Moet ik ergens online mijn geboortedatum invullen dan moet ik zo ver naar beneden scrollen dat ik denk: ja, ho maar, straks zit ik in de steentijd. Actrice Jamie Lee Curtis zegt dat het maar eens gedaan moet zijn met het woord anti-aging en ik ben het roerend met haar eens, we zouden het pro-aging moeten noemen. Want als je gezond bent, heb je verder niet zoveel te wensen. Ooit hoorde ik de uitspraak: het leven is als een worst. Eerst snijd je dikke plakken. Gulzig, het kan niet op. Maar naarmate het einde in zicht komt, worden de plakjes dunner en dunner. Ik ben gaan werken op mijn vijftiende en nu, op mijn 53e, ben ik nog altijd bezig, bezig, bezig. Laatst in Parijs kwam het besef: ik heb de dingen voor elkaar gebokst waarvan ik vroeger, als meisje in het kleinste dorp van Nederland, droomde. Ik wil nog graag een historische roman schrijven. Ik heb twee ideeën voor komedies in mijn hoofd. Voor volgend jaar staat een kinderboek op de planning. Dan zit ik zo te tellen, al die titels… het werk dat daar in zit. Goh, voor ik het weet, ben ik dik in de zestig. Dat zijn die dunnere plakjes worst die je gaat snijden. Maar ik blijf schrijven tot ik de letters niet meer kan zien. Ooit begon ik met de roman De geboorte van een moeder. Laat ik straks eindigen met De geboorte van een oma. Op volle kracht vooruit.”

Favorieten van Daphne

Schrijver “Elisabeth Strout. Ik kan volledig opgaan in haar schrijfstijl en beschrijvingen van mensen en situaties. Haar boek Ik heet Lucy Barton doe ik iedereen cadeau. De non-fictie van Bill Bryson is ook favoriet, met Een huis vol stipt op nummer 1.”
Ontbijt “Een plak rozijnen-notenbrood van Bakkerij ’t Stoepje. Lekker, én goed voor je darmen.”
Muziek “Ik ben een simpele top 40-luisteraar en in de auto luister ik vrolijke discohits van the Jackson 5 en Hot Chocolate.”
Drankje “Ik heb nog nooit een glas alcohol gedronken. Crodino vind ik lekker, maar waarom is dat flesje zo klein?”
Fietsroute “Elke route die leidt naar een leuk terras aan het water.”
Landen “Oei, dat wordt een toss-up tussen Spanje, waar we al twintig jaar komen en een tweede huis hebben, en Japan. Ik ben verliefd geraakt op Japan, op de cultuur, de mensen en het eten, toen ik er met Richard twee weken doorheen trok.”
Bomen “De sierpeer die ik plantte ter nagedachtenis van mijn vader, palm- en bananenbomen. Onze tuin in Spanje staat vol met die laatste en alleen al van het kijken naar een palmboom daalt mijn hartslag.”
TV “Ik sta iedere dag op de crosstrainer, anders groei ik krom. Er hangt een tv, en daarop kijk ik alles wat los en vast zit: van series over Vikingen tot zombiefilms. Op dit moment kijk ik Only murders in the building.”
Motto “Blijf jezelf uitdagen. Laatst dacht ik: weet je wat? Ik ga een podcast maken. Acht afleveringen, over verandering. Gewoon, vanuit mijn schrijfhuisje in de tuin.”

Tekst Nicole Gabriëls

Daphne op Donderdag – Dorenda van Dijken

Vandaag praat ik met gynaecoloog Dorenda van Dijken. Dorenda is dé autoriteit in Nederland op het gebied van de overgang. Ze strijdt onvermoeibaar voor meer herkenning én erkenning van overgangsklachten. Wat is nu precies het verschil tussen de menopauze en de overgang, waarom gaat je lichaam van een peer naar een appel en hoe kom je gezond en vitaal door deze soms heftige periode? Dorenda maakt alles duidelijk.

Nieuwsgierig? De podcast vind je hier

Daphne op Donderdag – Claudia Straatmans

Vandaag praat ik met Claudia Straatmans over haar geadopteerde dochter, de lange arm van een pestverleden en hoe inspirerend wandelen kan zijn.

Nieuwsgierig? Vind hier de podcast.

Daphne op Donderdag – Tjarda Jansen

Vandaag praat ik met Tjarda Jansen over het volgen van je hart. Tjarda verruilde de mode-business voor het werken met psychedelische paddo’s en truffels. Zij vertelt alles over hun spirituele effecten, de ‘magische’ ceremonies en de reis naar binnen.

Nieuwsgierig? Vind hier de podcast.