Het schrijven van een boek vergt behoorlijk wat zitvlees, eenzaamheid, frustratie en doorzettingsvermogen. Ik schrijf meestal in mijn tuinhuisje (zonder wifi!) en er zijn behoorlijk wat dagen dat ik mijn laptop door het raam wil gooien, met mijn research er achteraan. Maar uiteindelijk is er niets – echt, helemaal niets – dat ik liever zou willen doen dan boeken schrijven. Verhalen creëren is mijn grote liefde, mijn passie, mijn levensdroom, en ik ben blij dat er mijn beroep van heb kunnen maken.

Op de lagere school wist ik al dat ik wilde schrijven. Mijn vader schreef biologieboeken en mijn moeder over kunst, en steeds wanneer ik de plank zag met hun boeken erop, wist ik: daar komen die van mij straks bij. Na mijn vwo ging ik Communicatie studeren in Utrecht, maar als eerstejaars kreeg mijn uitgestippelde leven een heel andere wending: ik won een modellenwedstrijd. Het leek me wel wat, om mijn studie een jaar te pauzeren en de wereld rond te reizen als model. Maar dat ene gap year werden er maar liefst zeven. Van mijn 18e tot mijn 25ste heb ik gewoond en gewerkt in Parijs, Milaan, Tokio, Miami, Los Angeles en New York. In die tijd schreef ik diverse artikelen voor Nederlandse tijdschriften, maar ik heb altijd onthouden wat ik écht wilde doen: boeken schrijven.

En dus begon ik met een typische write what you know: ik publiceerde “Mijn leven als fotomodel”, een verslag over de internationale modellenwereld. Het zou vijf jaar duren voordat mijn tweede titel uitkwam: “De geboorte van een moeder”, een openhartig boek over zwanger zijn en moeder worden. Dat dit is uitgegroeid tot een echte zwangerschapsklassieker had ik nooit had durven dromen. Na twintig jaar verkoopt het boek nog steeds! Het vervolg, “De geboorte van een gezin”, werd genomineerd voor de NS Publieksprijs en er kwam ook een derde deel: “Pedagoochelen”. Ik heb inmiddels diverse updates van de boeken uitgebracht zoals bijvoorbeeld “De Dikke van Daphne”, maar de kern – herkenbare, grappige verhalen over kleine kinderen en alle ontwikkelingen die je met hen doormaakt – is altijd gelijk gebleven.

Toen mijn kinderen Emma en Alec eenmaal konden lezen, ben ik begonnen met het schrijven van kinderboeken. Dat was een heel nieuw avontuur. Na vijf kinderboeken verscheen mijn eerste roman voor volwassenen: “Alles is zoals het zou moeten zijn”. Ik vond het ongelooflijk spannend, want ik had er niet alleen anderhalf jaar aan gewerkt maar dit was ook nog eens iets heel anders dan columns of kinderboeken.